17 februari 2011, WINTERDIP
Op deze foto staan 3 van mijn 4 huiskamer-ramen. Wat valt er op?
Ja! De dag is toch al aardig gevorderd en nog altijd zijn de rolgordijnen dicht! Dat komt zo; 's morgens heb ik zo mijn ochtendritueel van "kopje koffie, laptoppie aan, nog een kopje koffie". Ik zit daar dan heerlijk in mijn coconnetje, met de wereld nog lekker buitengesloten. Het openen van de rolgordijnen zit gewoon niet in mijn ochtendritueel. Daar komt nog bij, dat op een dag als vandaag, met de zon 's morgens vol op dat grote raam, ik geen zin heb geconfronteerd te worden met matglas… Ramen lappen zou een optie zijn, maar ik doe liever iets met andere lappen!
Toch zou het zo maar kunnen zijn, dat mijn buurtgenoten zich zo zoetjes aan zorgen gaan maken. Altijd maar die gordijnen dicht, gaat het wel goed daar op nummer 23? Ze gaan zich misschien afvragen wanneer ze me voor het laatst buiten hebben gezien. Jemig, zegt er eentje, ik heb haar voor het laatst gezien toen ze met, aan waanzinngheid grenzend fanatisme, de gevallen blaadjes bijeen stond te harken, dat was afgelopen herfst!! O mijn god, hoe hebben we het zo ver kunnen laten komen?? En hebben jullie dat gekke koudblauwe licht gezien? Sinds zondag is het elke avond aan! Andere buurtgenoten gooien ook een duit in het zakje; "als een schicht loopt ze snel een rondje met haar hondje, het arme beest heeft amper tijd om te snuffelen". Gek, het was altijd best een vrolijk mens, moeten we niet ingrijpen? Het mag duidelijk zijn dat hier sprake is van een zware winterdip? Ze zit blijkbaar avond aan avond voor die lichtbak die ze in huis heeft gehaald. Enkele dappere buurtgenoten besluiten dat het de hoogste tijd is om in te grijpen. Dit kan zo niet langer, voor je het weet wordt zo'n mens een gevaar voor haar omgeving.
Dingdong, daar gaat de bel. Gijs kijkt op vanachter zijn laptop. Wie kan dat zijn, verwacht jij iemand ma? Neuh, ikke niet, ik ben druk met mijn lapjes. Gijs opent nietsvermoedend de voordeur, om dan meteen aan beide armen naar buiten gesleurd te worden door de kinderbescherming. Snel wordt hij in een, met draaiende motor gereedstaande ambulance geduwd. Kosten noch moeite zijn gespaard, het gaat hier tenslotte om het welzijn van een kind! Ik ontworstel me ondertussen aan een berg lapjes, garen, boeken, beker koffie en mijn laptop, om te kijken wat al die commotie bij de voordeur te betekenen heeft. Er wordt geschreeuwd, Molly schiet naar boven, een buurvrouw valt flauw in mijn Buxushaag. OEI, bozer kun je me niet krijgen! Briezend, met schuim rond de mond, begin ik aan het onmens te trekken, nog steeds heb ik geen idee wat er allemaal aan de hand is. Ik probeer nog om Gijs te roepen, maar mijn roep wordt gesmoord door drie potige buurmannen, die zich op mij storten, teneinde de buurvrouw te ontzetten. Moeizaam draai ik mijn hoofd opzij en vang nog net een glimp op van de wegspurtende ambulance. Het is het laatste wat ik zie, voordat ik een prik voel en langzaam mijn grip op de werkelijkheid verlies…..
Dus wat ik me eigenlijk afvraag, is de aanschaf van zo'n daglichtlamp niet vragen op moeilijkheden?? En als je op last van de burgermeester wordt "opgenomen", mag je dan je lapjes meenemen??
Ja! De dag is toch al aardig gevorderd en nog altijd zijn de rolgordijnen dicht! Dat komt zo; 's morgens heb ik zo mijn ochtendritueel van "kopje koffie, laptoppie aan, nog een kopje koffie". Ik zit daar dan heerlijk in mijn coconnetje, met de wereld nog lekker buitengesloten. Het openen van de rolgordijnen zit gewoon niet in mijn ochtendritueel. Daar komt nog bij, dat op een dag als vandaag, met de zon 's morgens vol op dat grote raam, ik geen zin heb geconfronteerd te worden met matglas… Ramen lappen zou een optie zijn, maar ik doe liever iets met andere lappen!
Toch zou het zo maar kunnen zijn, dat mijn buurtgenoten zich zo zoetjes aan zorgen gaan maken. Altijd maar die gordijnen dicht, gaat het wel goed daar op nummer 23? Ze gaan zich misschien afvragen wanneer ze me voor het laatst buiten hebben gezien. Jemig, zegt er eentje, ik heb haar voor het laatst gezien toen ze met, aan waanzinngheid grenzend fanatisme, de gevallen blaadjes bijeen stond te harken, dat was afgelopen herfst!! O mijn god, hoe hebben we het zo ver kunnen laten komen?? En hebben jullie dat gekke koudblauwe licht gezien? Sinds zondag is het elke avond aan! Andere buurtgenoten gooien ook een duit in het zakje; "als een schicht loopt ze snel een rondje met haar hondje, het arme beest heeft amper tijd om te snuffelen". Gek, het was altijd best een vrolijk mens, moeten we niet ingrijpen? Het mag duidelijk zijn dat hier sprake is van een zware winterdip? Ze zit blijkbaar avond aan avond voor die lichtbak die ze in huis heeft gehaald. Enkele dappere buurtgenoten besluiten dat het de hoogste tijd is om in te grijpen. Dit kan zo niet langer, voor je het weet wordt zo'n mens een gevaar voor haar omgeving.
Dingdong, daar gaat de bel. Gijs kijkt op vanachter zijn laptop. Wie kan dat zijn, verwacht jij iemand ma? Neuh, ikke niet, ik ben druk met mijn lapjes. Gijs opent nietsvermoedend de voordeur, om dan meteen aan beide armen naar buiten gesleurd te worden door de kinderbescherming. Snel wordt hij in een, met draaiende motor gereedstaande ambulance geduwd. Kosten noch moeite zijn gespaard, het gaat hier tenslotte om het welzijn van een kind! Ik ontworstel me ondertussen aan een berg lapjes, garen, boeken, beker koffie en mijn laptop, om te kijken wat al die commotie bij de voordeur te betekenen heeft. Er wordt geschreeuwd, Molly schiet naar boven, een buurvrouw valt flauw in mijn Buxushaag. OEI, bozer kun je me niet krijgen! Briezend, met schuim rond de mond, begin ik aan het onmens te trekken, nog steeds heb ik geen idee wat er allemaal aan de hand is. Ik probeer nog om Gijs te roepen, maar mijn roep wordt gesmoord door drie potige buurmannen, die zich op mij storten, teneinde de buurvrouw te ontzetten. Moeizaam draai ik mijn hoofd opzij en vang nog net een glimp op van de wegspurtende ambulance. Het is het laatste wat ik zie, voordat ik een prik voel en langzaam mijn grip op de werkelijkheid verlies…..
Dus wat ik me eigenlijk afvraag, is de aanschaf van zo'n daglichtlamp niet vragen op moeilijkheden?? En als je op last van de burgermeester wordt "opgenomen", mag je dan je lapjes meenemen??
9 opmerkingen:
Je kan wel ergens een collum in schrijven je hebt talent
Gr. Marloeskreatief
Geweldig verhaal, ook voor de 2e keer ;-))
Groetjes
Ines
he he,lachen is gezond voor de mens!
Zie het helemaal voor me hoe arme Gijs wordt afgevoerd en jij schuimbekkend op de buurvrouw stort.
En dan even voor de duidelijkheid--bij mij heeft de naam Gijs een andere betekenis--nl mij kat van 20 jaar.Dus even 'persoons'verwisseling.
goed weekend
groetjes,Truus uit Drenthe
Ja, en zijn nu iedere ochtend die rolgordijnen omhoog....
Een mooi verhaal, Josephine!
Geweldig geschreven! En maar niet nadenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren, haha.
Trouwens in ben het met bovenstaande reactie eens dat je best een column zou kunnen schrijven, zeker talent!
groetjes,
Anita
Je hebt mij aan een vrolijk begin van de zondagochtend geholpen met je verhaal. Overigens mag je de lappies vast wel meenemen, maar de kans dat de diagnose dan in je nadeel uitvalt is natuurlijk niet geheel denkbeeldig. Mijn schoondochter vroeg in alle ernst aan mijn zoon of het wel goed met mij ging toen zij mij bij haar tweede bezoek aan ons, liefdevol een stapel vierkante lapjes zag bevoelen, schikken en herschikken en herschikken en herschikken. Dus tenzij er iemand onder de verpleging toevallig aan de zelfde verslaving lijdt zou ik hier heel voorzichtig mee zijn.
Wat een geweldig verhaal! Mijn man zegt altijd dat ik de hele straat verlicht met m'n lamp. Nou, da's goed voor het milieu, toch?
Groetjes Debby
@Quiltlodge Gerda; nou, jouw reaktie mag er ook zijn, daar heb ik nou weer lekker om kunnen lachen!!!
Wat een verhaal. Ik denk in beelden en heb het als een film aan me voorbij zien trekken. Hilarisch! Is het later nog goed gekomen en gaan de gordijnen nu regelmatig open? Wat mij betreft mag je vaker een stukje uit je oude weblog opduiken. Het blijft genieten.
Een reactie posten